Zimny wiatr z wschodu niósł przez wysypisko porwane kawałki plastiku i pogniecione gazety, jakby były resztkami cudzych żyć. Nad górami śmieci unosiła się dusząca mgła — mieszanka dymu, pyłu i zapomnienia.
Na skraju miasta, gdzie asfalt przechodził w glinę, mieszkała Alice Moreno.
Kiedyś była doktorem Alice Moreno, błyskotliwym chirurgiem, laureatką nagród, kobietą z olśniewającą karierą i apartamentem z widokiem na rzekę. Teraz jej domem była betonowa rura pod starym mostem, wyścielona gazetami i szmatami.
Skalpel zastąpił zardzewiały nóż, fartuch — wyświechtana kurtka. Nie narzekała. Po prostu żyła, dzień za dniem, jakby spłacała grzech, którego nie pamiętała.
Tamtej nocy mżył deszcz. Alice wracała z „zdobyczy” — dwoma puszkami i parasolem ze złamanymi szprychami. Słabe światło prowizorycznej latarki wyłapało ruch przy wysypisku. Najpierw pomyślała — kot. Ale potem usłyszała jęk.
Pod stertą śmieci leżała kobieta — młoda, w podartym płaszczu, przemokła do suchej nitki. Twarz — kredowa, usta sine.
Alice padła na kolana obok. Instynkty ożyły — nie minęła minuta, a ona znów stała się lekarzem.
Słaby puls. Zimna skóra. Drgające oddechy.
Wszystko jasne: krwotok wewnętrzny. Śmierć — kwestią godzin.
— Boże… — wyszeptała, zaciskając dłonie na drżącym ciele.
Uciekać? Dzwonić? Ale komu? Nikt nie uwierzy bezdomnej kobiecie z brudną twarzą i obcymi oczami.
I po prostu zaczęła działać.
Zdjęła kurtkę, okryła poszkodowaną.
Sprawdziła brzuch — twardy, napięty.
— Pęknięta śledziona… — wymamrotała. — Albo wątroba.
W kilometrze stąd był stary garaż — jej schronienie na niepogodę.
Podniosła kobietę, lekką jak dziecko, i potykając się, targała przez błoto.
Garaż był pusty. Alice włączyła latarkę, rozłożyła szmaty, wyjęła z kryjówki metalową skrzynkę.
Tam — wszystko, co pozostało z jej dawnego życia: skalpel, kleszcze, igły, stary flakonik spirytusu.
Ręce nie drżały. Tylko serce waliło, jakby chciało wyrwać się z piersi.
Nacięcie — precyzyjne, pewne. Krew popłynęła, gęsta, ciemna.
Alice szyć, opatrzyła, oddychała razem z kobietą, jakby ratowała część siebie.
Po dwóch godzinach wszystko się zakończyło.
Pacjentka oddychała. Żyła.
O świcie otworzyła oczy.
— Gdzie ja? — ledwo wymówiła.
— W garażu — odpowiedziała Alice, siadając przy ścianie.
— Pani… lekarz?
— Kiedyś.
Kobieta nazywała się Louisa Hoffman. Córka wpływowego biznesmena. Uległa wypadkowi — samochód wypadł z drogi, a Louisa cudem trafiła na wysypisko.
Nazajutrz przyjechała ochrona. Louisa płakała, błagając, by wzięła Alice ze sobą, ale ta pokręciła głową:
— Moje miejsce jest tutaj.
Louisa zostawiła kopertę i notatkę: „Uratowałaś mi życie. Jeśli kiedyś zdecydujesz się wrócić — znajdź mnie”.
Alice spaliła list. Pieniądze schowała. I poszła dalej.
Minęły lata.
Miasto zmieniło się, ale niebo nad wysypiskiem pozostało to samo.
Alice mieszkała teraz pod mostem kolejowym, leczyła bezdomnych, opatrywała rany, wyciągała kule. Ludzie nazywali ją po prostu — Doktor.
Pewnego dnia podszedł do niej mężczyzna w drogim płaszczu.
— Doktor Moreno? — zapytał.
Alice zamarła.
— Takiego imienia nie ma.
— Jestem Sebastian Hoffman. Brat Louisy. Uratowałaś jej życie pięć lat temu.
Alice odwróciła się.
— Ona żyje?
— Nie — powiedział cicho. — Umarła wczoraj. Na raka. I… przez cały czas cię szukała.
Wyciągnął kopertę, zapieczętowaną pieczęcią notariusza.
— Zostawiła ci spadek. I… coś jeszcze.
Alice nie ruszyła się.
— Nie wezmę pieniędzy.
— To nie tylko pieniądze — powiedział. — To prawda.
Zrobił pauzę.
— Wiedziałaś, że Louisa była w ciąży tamtej nocy?
Świat jakby się zatrzymał.
— Nie…
— Urodziła dwa dni po tym, jak ją uratowałaś. Chłopca. Ważył mniej niż kilogram. Ale przeżył. Dzięki tobie.
Alice objęła głowę rękami. Serce waliło, powietrze uciekało gwałtownie.
— Gdzie on jest?
— Z nami. Ma pięć lat. Nazywa się Mathieu. — Sebastian wyjął zdjęcie. — Jest podobny do ciebie.
Alice spojrzała. Chłopiec o szarych oczach i potarganych włosach śmiał się, trzymając w rękach zabawkowego smoka.
Alice pierwszy raz od pięciu lat płakała.
Sebastian kontynuował:
— Louisa przed śmiercią zrobiła test DNA. Wykazał, że jesteś jego biologiczną matką.
Alice zbledła.
— To niemożliwe…
— Znaleziono cię na wysypisku po trzech dniach zniknięcia — powiedział łagodnie. — Krążyły plotki, że cię porwano, że przeprowadzano eksperymenty. Ona wszystko ustaliła. Zostałaś sztucznie zapłodniona.
Wspomnienia uderzyły niczym sztorm: zimne światło, zastrzyki, maski, ból.
Przypomniała sobie.
— Louisa rozpoznała cię, gdy się ocknęła — kontynuował Sebastian. — Wiedziała, kim jesteś. I gdy zrozumiała, że jest w ciąży, postanowiła zachować dziecko. Twoje dziecko.
Alice nie mogła stać. Kolana ugięły się. Wszystko, co uważała za karę, okazało się przeznaczeniem.
Po tygodniu odważyła się. Poszła do domu Hoffmanów — wielkiego, z białymi kolumnami i ogrodem.
Drzwi otworzyła niania. Potem pojawił się on — Mathieu.
— Ty jesteś mamą? — zapytał cicho.
Alice kiwnęła głową, nie mogąc wydobyć słowa.
— Masz zadrapania na rękach — powiedział. — Walczyłaś?
— Trochę — uśmiechnęła się. — O życie.
— Zostaniesz?
— Jeśli pozwolisz.
— Chcę — powiedział i objął ją.
W tym momencie Alice zrozumiała: nie jest już wyrzutkiem.
Jest matką.
Minął rok. Alice odzyskała licencję lekarską. Pracowała w klinice dziecięcej, operowała niemowlęta z wrodzonymi wadami.
Każdego ranka syn odprowadzał ją do drzwi i mówił:
— Mamo, jesteś superbohaterką.
I po raz pierwszy od dawna uwierzyła w to.
