Valerie Therese Leon, urodzona 12 listopada 1943 roku w Londynie, wytyczyła własną, niepowtarzalną ścieżkę w brytyjskim świecie rozrywki – jako modelka i aktorka. Zjawiskowa uroda, wysoka sylwetka i magnetyczna charyzma uczyniły z niej rozpoznawalną twarz kina i telewizji lat 60. i 70. Wychowana w domu, gdzie kupiecki zmysł ojca spotykał się z teatralną pasją matki, początkowo próbowała stabilniejszej drogi, pracując jako praktykantka w dziale mody luksusowego domu towarowego Harrods. Jednak scena szybko przyciągnęła ją z powrotem. Po nieudanym przesłuchaniu do prestiżowej RADA, wyjechała do Paryża jako au pair, a po powrocie do Londynu udało jej się zdobyć rolę w musicalu Funny Girl na West Endzie w 1966 roku – przełomowym momencie, który otworzył jej drzwi do świata telewizji.
Pod koniec lat 60. Leon konsekwentnie budowała swoją pozycję, pojawiając się gościnnie w wielu popularnych serialach tamtego okresu – The Saint, The Avengers, Randall and Hopkirk (Deceased), The Persuaders! czy Up Pompeii!. Jej elegancja i wyrazista ekranowa obecność doskonale wpisywały się w estetykę epoki – pełnej szyku i dowcipu. Jednak prawdziwą rozpoznawalność wśród brytyjskiej publiczności przyniosła jej zabawna rola w reklamach wody kolońskiej Hai Karate w latach 70. Leon, jako „dziewczyna Hai Karate”, wcielała się w obiekt nieodpartego pożądania – kampania była lekko pikantna, ale przede wszystkim pełna humoru, zyskując status kultowej.
Równolegle z sukcesami reklamowymi, Valerie Leon stała się jednym z charakterystycznych nazwisk legendarnej serii Carry On – esencji brytyjskiego poczucia humoru. Wystąpiła w sześciu filmach z tego cyklu, m.in. Carry On Up the Khyber (1968), Carry On Camping (1969), Carry On Again Doctor (1969), Carry On Up the Jungle (1970), Carry On Matron (1972) i Carry On Girls (1973). Choć często obsadzano ją w rolach ponętnych uwodzicielek, Leon potrafiła dodać swoim postaciom wdzięku, błyskotliwości i autoironii, tworząc barwne kreacje u boku komediowych legend, takich jak Sid James czy Kenneth Williams. Jej talent nie ograniczał się tylko do komedii – w horrorze Blood from the Mummy’s Tomb (1971) z wytwórni Hammer Films zagrała podwójną rolę, ukazując swoje dramatyczne możliwości i zdobywając status ikony wśród miłośników gatunku.
Na ekranie pojawiała się również w mniejszych, lecz zapadających w pamięć rolach w znanych produkcjach, takich jak The Italian Job (1969), The Wild Geese (1978) u boku Richarda Burtona i Richarda Harrisa, oraz Revenge of the Pink Panther (1978), gdzie – przygotowując się do roli Tanyi – trenowała nawet z biczem. Unikalnym wyróżnieniem w jej karierze jest udział w dwóch filmach o Jamesie Bondzie: The Spy Who Loved Me (1977) z Rogerem Moore’em oraz Never Say Never Again (1983) z Seanem Connerym. Choć jej role w serii o agencie 007 były epizodyczne, stanowią nieodłączną część jej dziedzictwa ekranowego. Sama Leon wspominała pracę z Moore’em jako szczególnie przyjemną – doceniając jego lekkość i dystans do roli słynnego szpiega.
W życiu prywatnym była żoną producenta komedii BBC, Michaela Millsa. Mieli razem dwoje dzieci – Leona i Merope. Po śmierci męża w 1988 roku, Leon podjęła się różnych prac – m.in. w obsłudze klienta i handlu detalicznym – by utrzymać rodzinę. W ostatnich latach nie straciła kontaktu z wiernymi fanami – występuje w spektaklach, takich jak jej autorski monodram Up Front with Valerie Leon, gra w krótkometrażowych filmach, w tym nagradzanym A Neutral Corner, oraz aktywnie uczestniczy w dokumentach o historii brytyjskiej komedii. Często też bywa gościem na pokazach filmowych i wydarzeniach kolekcjonerskich.
Kariera Valerie Leon to opowieść o wytrwałości, wszechstronności i nieprzemijającym uroku. Zostawiła wyraźny ślad w popkulturze Wielkiej Brytanii – zarówno w komedii, horrorze, reklamie, jak i filmach akcji – udowadniając, że prawdziwa klasa nigdy nie wychodzi z mody.
