Po tragicznym odejściu żony, Sarah, narrator nigdy nie spodziewał się, że znowu odnajdzie miłość. Jednak Amelia wkroczyła w jego życie z życzliwością i cierpliwością, szybko nawiązując więź z jego pięcioletnią córką, Sophie. Ciepło Amelii i jej zdolność do łączenia się z dziewczynką przyniosły poczucie komfortu, a wkrótce cała trójka przeprowadziła się do odziedziczonego domu Amelii, licząc na nowy początek. Gdy narrator musiał wyjechać w sprawach służbowych, czuł niepokój na myśl o rozstaniu, ale Amelia i Sophie uspokoiły go, podekscytowane swoim “czasem dla dziewczynek”, wypełnionym malowaniem paznokci i śmiechem.
Po jego powrocie jednak radość została zachwiana. Sophie przytuliła się do niego, a w jej oczach pojawiły się łzy, gdy wyznała, że Amelia była “inna” i “surowa” podczas jego nieobecności. Opisała, że Amelia zamykała się na strychu, wydawała dziwne dźwięki i była bardziej wymagająca niż zwykle – nakazując Sophie samodzielne sprzątanie pokoju i odmawiając słodyczy. Serce narratora zatonęło w obawie, że popełnił ogromny błąd, ponownie biorąc ślub i stawiając szczęście Sophie na ryzyku.
Tej nocy, nie mogąc zasnąć, narrator podążył za Amelią, gdy ta cicho udała się na strych. Obserwował, jak otworzyła drzwi i weszła do środka, a potem wszedł za nią. Ku jego zdumieniu, strych nie był tajnym miejscem do ukrycia się, lecz magicznym pokojem zabaw, pełnym kolorowych dekoracji, zabawek i przemyślanych akcentów dla Sophie. Ta niespodzianka wyjaśniała sekretne zachowanie Amelii, choć narrator wciąż martwił się jej surowym postępowaniem podczas jego nieobecności.
Gdy została skonfrontowana, Amelia załamała się i przyznała, że zmagała się z presją, by stać się dobrą matką. W desperacji nieświadomie naśladowała swoją własną, wymagającą matkę. Przyznała, że skupiała się zbyt mocno na tworzeniu perfekcyjnej przestrzeni dla Sophie, zaniedbując proste akty miłości i troski, które naprawdę się liczą. Z łzami w oczach Amelia uznała swoje błędy i obiecała poprawę.
Następnego wieczoru, z narratorem u boku, Amelia poprowadziła Sophie na strych i ujawniła piękny pokój zabaw. Klękając przed dziewczynką, przeprosiła za nieżyczliwość i wyjaśniła, że straciła z oczu to, co najważniejsze. Początkowa niepewność Sophie szybko ustąpiła radości, gdy zdała sobie sprawę, że niespodzianka jest w całości dla niej. Wspólnie delektowały się gorącą czekoladą i ciasteczkami, wypełniając pokój śmiechem. Wątpliwości narratora zniknęły, gdy zobaczył szczęście córki, zdając sobie sprawę, że Amelia wcale nie jest “straszna” – jest kochająca, niedoskonała i przede wszystkim właściwą osobą, z którą można zbudować nową rodzinę.
