Lekarze podjęli decyzję, że nadszedł czas, by odłączyć kobietę, która przez trzy długie miesiące pozostawała w śpiączce. Jej mąż błagał, aby dali mu choć odrobinę więcej czasu, by się pożegnać. Pochylił się blisko jej ucha i wyszeptał coś przerażającego.
Pokój wypełniała gęsta cisza. Jedynie rytmiczne piknięcia maszyn i słabe światło nocnej lampki wypełniały przestrzeń. Przez niemal dziewięćdziesiąt dni leżała bez ruchu, a jej mąż wiernie siedział przy niej każdego dnia. Trzymał ją za rękę, opierał głowę obok jej, szeptał czułe słowa miłości. Dla świata zewnętrznego był uosobieniem oddania.
Gdy lekarze oznajmili, że nie ma już nadziei — że jej ciało odmawia posłuszeństwa i czas pozwolić jej odejść — mąż się załamał, szlochając tak, jakby jego serce się roztrzaskało.
Błagając o ostatni moment z nią, ścisnął jej zimną dłoń, pocałował w czoło, a potem wyszeptał słowa, których nikt by się nie spodziewał. Nie wiedział, że ktoś stoi poza drzwiami i słucha.
Jego głos był niski, przeznaczony tylko dla niej:
— Teraz wszystko, co masz, należy do mnie. Żegnaj, moja droga.
Ale nie był sam. Funkcjonariusz w cywilu usłyszał każde słowo. Od tygodni policja podejrzewała, że jej śpiączka nie była wynikiem wypadku. Testy toksykologiczne wykazały śladowe ilości trucizny w jej krwi — niewystarczające, by zabić od razu, ale wystarczające, by utrzymać ją między życiem a śmiercią.
Wpadli więc na pomysł pułapki. Lekarze zainscenizowali jej „ostateczny spadek kondycji”, dając śledczym szansę na dokładne obserwacje. A jedno beztroskie wyszeptanie prawdy przez męża skazało go na własną zgubę.
Gdy tylko opuścił oddział, dwóch funkcjonariuszy wysunęło się naprzód. Początkowo wyglądał na zdezorientowanego, próbując zrozumieć, dlaczego blokują mu drogę. Ale kiedy zobaczył ich zimne, niewzruszone spojrzenia, jego twarz posiwiała. Jęknął jakieś wymówki — za późno. Kajdanki zamknęły się na jego nadgarstkach, a oni prowadzili go wzdłuż długiego szpitalnego korytarza.
Tymczasem ona pozostała. Lekarze wiedzieli, że bez stałego dopływu trucizny jej ciało może zacząć się regenerować. I rzeczywiście — kilka dni później monitory zaczęły rejestrować oznaki powrotu do zdrowia. Jej palce poruszyły się, powieki drgnęły, a w końcu otworzyła oczy.
Świat przywitał ją cichym szeptem pielęgniarki:
— To już koniec. Jesteś bezpieczna.
Na początku nie rozumiała. Dopiero później poznała prawdę: człowiek, który przysięgał jej miłość, który dzień po dniu siedział przy jej łóżku, był tym samym, który powoli ją zabijał.
A powodem, dla którego przeżyła, był ten fatalny moment, kiedy, pijany triumfem, wyszeptał na głos swoje najciemniejsze sekrety.
