Chris Punsalan, filipiński twórca cyfrowy i muzyk mieszkający w Stanach Zjednoczonych, całe swoje dwudzieste lata życia poświęcił opiece nad 96-letnią babcią, którą z czułością nazywa „lola”. Od 2016 roku pełni rolę opiekuna na pełny etat, odkładając na bok życie towarzyskie, randki czy myśl o małżeństwie, by w pełni skupić się na jej potrzebach. Decyzja ta, wypływająca z miłości i poczucia odpowiedzialności, ukształtowała jego codzienność i jednocześnie przyciągnęła rzeszę wiernych obserwatorów w internecie.
W listopadzie 2019 roku Punsalan po raz pierwszy zdobył ogromną popularność dzięki nagraniu „Day in the Life”, w którym pokazał rutynę opieki nad babcią. Film szybko przekroczył milion wyświetleń i poruszył ludzi na całym świecie, szczególnie tych, którzy sami opiekują się starszymi bliskimi. Ogromny odzew zachęcił go, by kontynuować publikacje, a prywatny projekt upamiętniający chwile z babcią zamienił się w platformę pełną historii, porad i ćwiczeń ukazujących zarówno trudności, jak i piękno codzienności opiekuna.
Wyjątkowym elementem jego twórczości jest używanie języka kapampangan – filipińskiego dialektu, w którym rozmawia ze swoją babcią. Dla wielu odbiorców słyszenie tego języka wywołuje nostalgię i buduje most do korzeni kulturowych, szczególnie dla tych, którzy mieszkają daleko od ojczyzny albo stracili swoich dziadków. Choć niektórzy krytycy zarzucają mu, że pokazuje swoje dobre uczynki dla rozgłosu, Chris pozostaje wierny swojej misji. Postrzega swoje nagrania jako sposób, by inspirować młodsze pokolenia do okazywania troski i opieki w obrębie własnych rodzin.
Podjęcie roli opiekuna nie było dla niego łatwe. Ponieważ inni członkowie rodziny byli zajęci pracą i obowiązkami, to właśnie on przejął odpowiedzialność, kierowany wdzięcznością za miłość i troskę, jakie kiedyś otrzymał od babci. Przyznaje, że początkowo było to trudne – szczególnie patrzenie, jak jego babcia stopniowo traci samodzielność. Mimo to był zdeterminowany, by zapewnić jej godne życie we własnym domu, zamiast oddawać ją do placówki opiekuńczej.
Dzięki swojej opowieści i oddaniu Chris Punsalan przemienił akt miłości w prawdziwy ruch pełen współczucia. Jego filmy stały się wsparciem dla innych opiekunów – dają im pociechę, praktyczne rady i przypomnienie, że nie są sami. To coś więcej niż tylko internetowe treści – jego podróż jest dowodem na siłę miłości, poświęcenia i nierozerwalnej więzi między wnukiem a babcią.
