Było około szóstej rano. Otworzyłem drzwi, żeby wpuścić chłodne poranne powietrze i… zamarłem. Na skraju podwórka, tuż przy ganku, stała niedźwiedzica. Duża, wyczerpana, drżąca. Jej oddech był ciężki, a oczy wilgotne, jakby płakała. To nie był wzrok drapieżnika. To był wzrok matki, która nie miała dokąd iść.
Chciałem zatrzasnąć drzwi, ręka sięgnęła po strzelbę, ale nie mogłem. W jej spojrzeniu nie było ani złości, ani zagrożenia. Tylko błaganie.
Zrobiła krok, potem jeszcze jeden — i delikatnie położyła przede mną mały kłębek futra. Maluch leżał nieruchomo. Niedźwiedzica cofnęła się o krok i po prostu patrzyła na mnie.
Tak zaczęło się poranek, którego nigdy nie zapomnę.
Dar pozostawiony przy ganku
Niedźwiadek był malutki, wychudzony, ledwo oddychał. Na łapce — ciemna, zaschnięta krew. Jego klatka piersiowa ledwo się unosiła, ale serce biło. Wyszeptałem do siebie, nie wiedząc dlaczego:
— Spróbuję ci pomóc, dobrze?
Niedźwiedzica się nie ruszyła. Po prostu siedziała, obserwując, jakby rozumiała każde słowo.
Ostrożnie owinąłem malucha w koszulę i wniosłem do domu. Postawiłem obok grzejnika, przygotowałem ciepłe gniazdko z ręczników. Zwilżyłem wargi kroplą ciepłej wody z miodem — poruszył się lekko. Zadzwoniłem do znajomego weterynarza, Marka:
— Na ganku zostawiła mi niedźwiedzica malucha.
Zamilkł, potem krótko powiedział:
— Ogrzej. Nie karm niczym ciężkim. Czekaj na rehabilitatora.
Na zewnątrz niedźwiedzica wciąż siedziała nieruchomo, jak strażnik. Ani ryku, ani agresji — tylko cierpliwość i zaufanie.
Walka o życie
Do południa oddech wyrównał się, ale łapka spuchła. Oczyściłem ranę, a maluch cicho zawarczał — znaczy, że żyje. Pojechaliśmy do specjalistki od dzikich zwierząt, Jenny.
— Ugryzienie dorosłego samca — powiedziała po badaniu. — Tak się zdarza. Samce zabijają cudze młode, aby samica ponownie weszła w ruję.
Zaciśnięte pięści. Jenny dodała łagodniej:
— To walczak. Przywiozłeś go w porę. Jest szansa.
Czuwanie przy lesie
Wracając do domu, zobaczyłem ją znowu. Niedźwiedzica wciąż nie odeszła. Siedziała przy drodze, cicho, czujnie. Wyniosłem pojemnik z maluszkiem i postawiłem niedaleko. Spojrzała na niego, potem na mnie — i położyła się z boku, jakby na wartę.
W nocy nie spałem. Ona też nie. Siedzieliśmy naprzeciw siebie, każdy po swojej stronie. Sprawdzałem oddech malucha i szeptałem w ciszy:
— Trzymaj się, maluchu. Musisz przeżyć.
Interwencja ludzi
Po kilku dniach przyjechał sąsiad Larry, zobaczył niedźwiedzicę i prychnął:
— Zwariowałeś? Przecież ona jest dzika!
Potem pojawił się zastępca szeryfa:
— Strażnicy już wiedzą. Jeśli dowiedzą się, że trzymasz dzikie zwierzę, zabiorą je. I niekoniecznie żywe.
Zrozumiałem: trzeba działać. Maluch był silny, już jadł namoczone jagody, chodził po podłodze i zabawnie kulejąc. Nie bał się mnie.
Powrót
Pojechaliśmy do lasu. Postawiłem transporter na ziemi i odsunąłem się. Niedźwiedzica wyszła zza drzew — cicho, majestatycznie, jak cień.
Maluch wyskoczył, powąchał powietrze, spojrzał na nią. Podeszła, obwąchała go, potem spojrzała na mnie. I nagle — popchnęła malucha w moją stronę.
Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Jakby mówiła:
— Teraz jest twój.
A potem po prostu odeszła w gęstwinę. Bez ryku, bez dźwięku.
Między światami
Minęły dwa miesiące. Niedźwiedzica nie wróciła. Niedźwiadek mieszka obok — nie do końca domowy, nie do końca dziki. Śpi pod gankiem, wchodzi do lasu, ale zawsze wraca, gdy stawiam miskę.
Czasem w nocy podnosi głowę i patrzy w ciemność — jakby słyszał ją gdzieś w oddali. I zawsze zostawiam światło na ganku.
Urosło. Silne, ostrożne. Jego miejsce — między dziką tajgą a ludzkim domem. I, wydaje się, właśnie tam teraz żyję i ja.
