Młody żołnierz kontraktowy sam poprosił o przydział w góry, sądząc, że właśnie tam udowodni sobie i innym, na co go stać. Nie wiedział, że czeka go spotkanie, które na zawsze zmieni jego podejście do życia i śmierci.
Służba w górach Pamiru była prawdziwą próbą: lodowate noce, rzadkie powietrze, ciągłe zagrożenie atakami. Aby nie zwariować z powodu lęku i samotności, żołnierze znajdowali sobie dziwne hobby. U niego jednak okazało się ono wyjątkowe — pewnego dnia, w zniszczonym schronie, odkrył gniazdo małych węży.
Zwykle takie stworzenia niszczono, ale młody człowiek z jakiegoś powodu nie mógł podnieść ręki. Zaczęła zostawiać obok okruchy chleba i krople mleka, obserwując, jak malutkie ciała ostrożnie się zbliżają. Z czasem węże przestały się bać. Tak narodziła się dziwna przyjaźń między człowiekiem a drapieżnikami.
Noc, która wszystko zmieniła
Tego dnia zgłosił się na posterunek zamiast zmęczonego towarzysza. Godziny ciągnęły się w nieskończoność, noc była głucha i pełna niepokoju. Gdy szykował się do powrotu, z ciemności wynurzyła się ogromna kobra. Rozchyliła kaptur, oczy zabłysły, a żołnierz zrozumiał — najmniejszy ruch będzie jego ostatnim.
Zastygł. Czas jakby stanął w miejscu. Minęła godzina, potem druga. Dopiero przy pierwszych promieniach słońca wąż powoli opuścił głowę i, cicho sunąc w stronę skał, zniknął.
Cena jednej chwili opóźnienia
Dotarłszy do obozu, żołnierz zamarł: cała jego grupa została wybita w nocnym ataku. Nikt nie przeżył. Gdyby wrócił choć kilka minut wcześniej — zginąłby razem z nimi.
Wtedy zrozumiał: ta kobra nie pojawiła się przypadkowo. Jakby celowo zatrzymała go w okopie.
Żywa wdzięczność
Później przesłuchiwano go, podejrzewając o zdradę, ale nie znaleziono dowodów. Żołnierza zwolniono. Wrócił do domu, w pamięci wciąż mając spojrzenie tamtej kobry — nie wrogie, lecz niemal ludzkie.
Od tamtej pory powtarzał jedno:
„Jeśli kiedykolwiek uczyniłeś dobro — nie oczekuj podziękowania. Ale wiedz: natura pamięta. I być może pewnego dnia uratuje cię, gdy wszyscy inni się odwrócą.”