Poranne wiosenne słońce było tak jasne, jakby samo życie postanowiło zacząć wszystko od nowa.
Słońce igrało na torach, powietrze pachniało żelazem i deszczem, a na peronie stała Sofia — młoda, ciężarna kobieta w mokrej koszuli i wysłużonych trampkach.
Jej włosy przylepiały się do twarzy, na kostkach widać było ślady kurzu i zmęczenia. Ale w spojrzeniu tkwiła niezłomna iskra — taka, której nie ugasiła ani bieda, ani ból.
W rękach trzymała plastikową torbę i starego pluszowego zająca z oderwanym uchem.
Weszła do wagonu i cicho usiadła przy oknie. Przytuliła zabawkę do brzucha i zamknęła oczy — jakby próbowała choć na chwilę zapomnieć o całym świecie.
Pasażerowie rzucali na nią spojrzenia, po czym odwracali wzrok. Dla nich była kimś obcym — cieniem w ich poukładanym świecie.
Podeszła do niej konduktorka — surowa, zmęczona, z twarzą, na której zmęczenie dawno zwyciężyło współczucie.
— Pani bilet?
Sofia spuściła wzrok.
— Nie mam… Chciałam tylko przejechać się trochę, ogrzać…
— Bez biletu się nie da — odpowiedziała spokojnie. — Będzie pani musiała wysiąść na następnej stacji.
Kiedy pociąg się zatrzymał, Sofia wysiadła. Wiatr rozwiewał jej włosy, słońce raziło w oczy, a ona szepnęła, opadając na ziemię przy murze stacji:
— Wytrzymaj, maleństwo… wkrótce wszystko się skończy.
Pociąg odjechał.
W wagonie zapadła cisza.
Konduktorka szła korytarzem, sprawdzając siedzenia, i nagle dostrzegła coś małego pod fotelami.
Pochyliła się — to był stary pluszowy zając.
Mokry, z brudnymi łapkami, a na szyi — wstążka, do której przyczepiona była karteczka.
Nierównym, drżącym pismem:
„Jeśli coś mi się stanie — pomóżcie mojemu dziecku.
Wierzę, że dobroć wciąż istnieje.”
Konduktorka zamarła. Serce waliło jej w gardle.
Potem pobiegła do kabiny maszynisty:
— Zatrzymajcie pociąg! Natychmiast!
Hamulce jęknęły, koła zaskrzypiały. Ludzie w wagonie pisnęli — ale pociąg zatrzymał się pośrodku oświetlonego słońcem pola.
Maszynista i kilku pasażerów wybiegło, biegnąc z powrotem w stronę stacji.
Sofię znaleźli na peronie. Siedziała prosto na ziemi, obejmując brzuch, blada jak cień. Rozpoczęły się porody.
Konduktorka uklękła obok, wciąż trzymając mokrego zająca.
Po dwudziestu minutach nad stacją rozległ się pierwszy krzyk dziecka.
Przeciął powietrze jak światło po burzy.
Wydawało się, że nawet słońce rozbłysło jaśniej, jakby samo niebo skłaniało się, by spojrzeć.
Później lekarz powie:
— Gdybyście nie zatrzymali pociągu — nie przeżyliby.
I przez długi czas w mieście będą opowiadać historię kobiety bez biletu, której stary pluszowy zając zatrzymał pociąg i uratował dwa życia.
