Za pierwszym razem doktor Jonathan Mercer uznał to za zwykły przypadek. Pielęgniarki często zachodziły w ciążę; w szpitalu życie i śmierć współistniały tak blisko, że ludzie szukali pocieszenia, jak mogli. Ale kiedy druga pielęgniarka opiekująca się Michaelem Reevesem ogłosiła ciążę, a potem trzecia, jego racjonalny umysł zaczął chwiać się w posadach.
Michael Reeves był w śpiączce od ponad trzech lat. Miał 29 lat, był strażakiem, spadł z płonącego budynku podczas akcji ratunkowej w Detroit. W szpitalu St. Catherine’s jego przypadek stał się cichą tragedią. Młody człowiek o spokojnej twarzy i mocnej szczęce, który nigdy się nie budził. Każde Boże Narodzenie przynosiło mu kwiaty od nieznajomych, a pielęgniarki komentowały, jak spokojny się wydaje. Nikt nie oczekiwał niczego poza tym milczeniem.
Aż wzorzec stał się oczywisty.
Wszystkie ciężarne pielęgniarki pracowały na długich zmianach w pokoju 312B, opiekując się Michaelem. Żadna nie miała jasnego wytłumaczenia; niektóre były zamężne, inne nie, ale wszystkie twierdziły to samo: od miesięcy nie miały kontaktów seksualnych. Zawstydzone i przestraszone, prosiły o przeniesienie.
Plotka rozeszła się szybko. Niektórzy mówili o zanieczyszczeniu chemicznym, inni o dziwnym wirusie lub zbiorowej reakcji hormonalnej. Doktor Mercer nie znajdował jednak naukowego wytłumaczenia. Analizy Michaela były takie same jak zawsze: stałe parametry życiowe, minimalna aktywność mózgu, brak reakcji fizycznych.
Aż zdecydował się zainstalować ukrytą kamerę.
Pewnej piątkowej nocy, gdy szpital zamilkł, Mercer wszedł sam do pokoju 312B. Powietrze pachniało dezynfekcją i lawendą. Michael wciąż leżał nieruchomo, podłączony do maszyn, które monotonne buczały. Lekarz ustawił kamerę i wcisnął „nagrywaj”. Tego wieczoru po raz pierwszy poczuł strach przed odkryciem prawdy.
Przeglądając nagrania następnego dnia, zobaczył coś niespodziewanego. Pielęgniarka Laura Kane weszła, sprawdziła kroplówkę i spędziła przy pacjencie więcej czasu niż zwykle. Potem wzięła jego rękę, pocałowała z czułością i zaczęła płakać. Mercer wstrzymał oddech. Nic niewłaściwego — tylko kobieta rozmawiająca ze śpiącym człowiekiem, trzymająca się niemożliwej nadziei.
Przejrzał kolejne godziny nagrań. Różne pielęgniarki, ta sama scena: śpiewały, modliły się, czytały na głos. Żadnych nieodpowiednich zachowań, tylko ludzka troska i smutek. Aż do szóstej nocy.
O 2:47 monitor serca Michaela przyspieszył. Puls nagle wzrósł. Pielęgniarka podeszła, dotknęła nadgarstka… a palce pacjenta poruszyły się. Minimalny gest, niemal niezauważalny, ale prawdziwy. Mercer nie mógł uwierzyć.
Nowe badania wykazały lekkie oznaki aktywności mózgu. Czy Michael zaczynał się budzić? Wszystko wskazywało na cud… aż do momentu, gdy dotarły wyniki badań DNA.
Laboratorium potwierdziło coś niemożliwego: pięć płodów miało tego samego biologicznego ojca. A tym ojcem był Michael Reeves.
Doktor Mercer powtórzył testy w trzech różnych laboratoriach. Wynik był identyczny. Mężczyzna w śpiączce był ojcem pięciorga nienarodzonych dzieci.
Gdy wieść się rozeszła, cały kraj mówił o „Cudzie pokoju 312B”. Niektórzy mówili o boskiej interwencji, inni o przestępstwie. Mercer nie wierzył w cuda, tylko w dane, a dane mówiły inną historię.
Śledztwo ujawniło prawdę. Były pielęgniarz, Daniel Cross, brał udział w projekcie badawczym dotyczącym płodności pacjentów w stanie wegetatywnym. Po utracie finansowania postanowił kontynuować eksperyment na własną rękę. Wykorzystał materiał genetyczny Michaela bez jego zgody, inseminując pielęgniarki bez ich wiedzy.
Skandal był druzgocący. Cross został aresztowany, szpital stanął w obliczu milionowych pozwów, a ofiary otrzymały odszkodowania. Mercer, przytłoczony poczuciem winy, wkrótce zrezygnował.
Michael Reeves z kolei zaczął wykazywać lekkie oznaki świadomości: mrugnięcie, ruch dłonią. Ale nikt nie chciał wracać do pokoju 312B. Powietrze tam było ciężkie, naładowane czymś więcej niż bólem: przypomnieniem, jak daleko może posunąć się człowiek, myląc naukę z władzą.
Pokój został zamknięty na zawsze. Na tabliczce przy drzwiach wciąż widnieje numer: 312B. Za nimi — tylko cisza. I echo tajemnicy, która nigdy nie powinna była istnieć.
