W latach 70. młoda dziewczyna z Los Angeles rozświetlała ekrany telewizyjne szczerością, jakiej rzadko można było doświadczyć w Hollywood. Jako Letitia „Buddy” Lawrence w cenionym dramacie Family (1976–1980), Kristy McNichol stała się „amerykańską siostrzyczką” — surową, emocjonalną i całkowicie prawdziwą. Jej gra, pełna ciepła i wrażliwości, przyniosła jej dwie nagrody Emmy i miejsce w sercach milionów widzów. Nie tylko aktorstwo — ona naprawdę czuła, a widzowie czuli to razem z nią.
Ale za śmiechem i oklaskami sława miała swoją cenę. Dorastanie na oczach całego świata oznaczało życie w przyspieszonym tempie. Ciągła presja, długie godziny pracy i oczekiwania perfekcji odbiły się na jej zdrowiu psychicznym. Już w wieku dwudziestu kilku lat McNichol musiała zmierzyć się z ciężarem choroby afektywnej dwubiegunowej — prywatną walką, którą stawiła czoła z odwagą i szczerością. Kiedy świat oczekiwał, że będzie dalej występować, ona wybrała coś znacznie rzadszego w Hollywood: wybrała siebie.
W latach 90. Kristy zaczęła stopniowo wycofywać się z aktorstwa, ostatecznie przechodząc na emeryturę w 2001 roku. Dla niektórych wydawało się to końcem wspaniałej kariery. Jednak w rzeczywistości był to początek jej uzdrowienia. Z dala od kamer zbudowała spokojne życie, definiowane nie przez sławę, lecz przez wolność i równowagę.
W 2012 roku znów znalazła się na nagłówkach gazet — nie za rolę, lecz za prawdę. W wieku 49 lat Kristy publicznie ujawniła swoje życie u boku długoletniej partnerki, Martie Allen, i wystąpiła przeciwko zastraszaniu. Jej przesłanie było proste, lecz głębokie: żyć autentycznie, kochać bez wstydu i przypominać innym, że nie są sami.
Dziś żyje spokojnie — gra w tenisa, praktykuje jogę, podróżuje i opiekuje się ukochanymi psami. Ta sama autentyczność, która kiedyś sprawiała, że błyszczała na ekranie, teraz wypełnia jej życie cichą radością.
