Pewnego ranka, budząc się, z zaskoczeniem odkryłam, że pieluszka mojego dziecka jest już czysta, a butelka pusta. Kiedy zrozumiałam, co wydarzyło się w nocy, zaniemówiłam ze zdumienia.
Jestem samotną matką, mieszkam sama i sama wychowuję mojego ośmiomiesięcznego syna. Jest bardzo aktywnym maluszkiem — zawsze w ruchu, zawsze budzi się w środku nocy.
Jednak pewnego ranka wydarzyło się coś dziwnego. Zauważyłam, że on ani razu się nie obudził. Potem, gdy poszłam mu zmienić pieluszkę, zamarłam — była już czysta. Jego butelka też była pusta.
Na początku pomyślałam, że może wstałam w nocy i po prostu tego nie pamiętam.
Ale następnego ranka wszystko się powtórzyło — znowu czysta pieluszka, znowu pusta butelka. I znów nie pamiętałam, żebym to robiła. Wtedy zaczęłam się martwić.
Może cierpię na lunatykowanie? To było jedyne wytłumaczenie, które miało sens. Noc po nocy moje dziecko spało spokojnie, a każdego ranka wszystko było ogarnięte i zrobione. W końcu postanowiłam nie kłaść się spać i dowiedzieć się, co naprawdę się dzieje.
Nie spałam całą noc — a to, co zobaczyłam, odebrało mi mowę.
Rano pieluszka mojego dziecka była już czysta — i kiedy w końcu poznałam prawdę, nie mogłam uwierzyć własnym oczom.
Tamtej nocy, gdy cicho czuwałam, zobaczyłam, jak moja sześcioletnia córka spokojnie wchodzi do pokoju swojego młodszego brata.
Z zadziwiającą dla jej wieku dokładnością i ostrożnością zmieniła mu pieluszkę, a potem delikatnie podała butelkę.
Nie była śpiąca, ani zmęczona — poruszała się spokojnie, jakby robiła to już wiele razy.
Było jasne, że stało się to jej tajnym zwyczajem — dokładnie wiedziała, co robić.
Gdy zauważyła, że nie śpię, spojrzała na mnie nieśmiało i powiedziała:
— Chciałam ci po prostu pomóc, mamo… żebyś mogła spać.
Łzy napłynęły mi do oczu.
Bez mojej wiedzy moja mała dziewczynka w nocy pomagała mi w ciszy — jak mała mama, opiekując się młodszym braciszkiem, podczas gdy ja spałam.