Miał 65 lat i dawno pogodził się z tym, że jego dni upłyną w samotności. Żona zmarła pięć lat temu, a od tego czasu każdej nocy wracał do pustego domu. Wszystko zmieniło się w dniu, gdy odwiedził swojego starego przyjaciela. Tam poznał jego młodą, niezamężną córkę i od pierwszego spojrzenia zakochał się w niej.
Chociaż różnica wieku była znaczna, między nimi natychmiast zaiskrzyła głęboka, nieopisania więź. Spędzali godziny na rozmowach, znajdując w sobie ciepło i zrozumienie, których brakowało im przez tak wiele lat.
Wkrótce uczucia stały się oczywiste: on kochał ją całym sercem, a ona czuła to samo wobec niego. Jednak ojciec młodej stanowczo sprzeciwił się ich związkowi. — „Przyniesiesz hańbę naszej rodzinie!” — krzyknął, zamykając ją w domu. Dziewczyna zaczęła pisać do niego listy, podczas gdy on cierpliwie czekał przy drzwiach, mając nadzieję zobaczyć ją choćby na kilka minut.
Pomimo wysiłków mających ich rozdzielić i surowych zakazów, ich miłość nie wygasła. Walczyli o prawo do bycia razem i, wbrew wszystkiemu, udało im się pobrać. Ten dzień poczuli jak początek nowego życia. Mężczyzna odzyskał witalność, a jego żona promieniała szczęściem. Wszystko wydawało się obiecywać tylko radość.
Jednak w noc poślubną, gdy ostrożnie rozpiął jej suknię, zobaczył coś, co zmroziło jego krew.
Pod delikatnym materiałem odkrył głębokie, świeże rany na jej plecach. Mężczyzna zamarł, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Ona odwróciła wzrok, a w oczach błyszczały łzy. — „To mój ojciec” — wyszeptała. — „Przez cały czas mnie bił… mówił, że przynoszę hańbę jemu i naszej rodzinie…”
Mężczyzna poczuł, jak serce pęka mu z bólu i złości. Objął ją delikatnie, nie dotykając ran, i powiedział miękko: — „Nigdy więcej nie będziesz sama. Zrobię wszystko, by cię chronić.”
Tamta noc nie oznaczała początku małżeńskiego szczęścia, lecz cichego przysięgi: resztę życia spędzi przy jej boku i nigdy nie pozwoli, by ktoś znów jej skrzywdził.