Dyan Cannon zyskała miano jednej z najbardziej magnetycznych i cenionych gwiazd Hollywood, znanej z umiejętnego łączenia humoru z głębią emocjonalną w różnych gatunkach filmowych. Jej uznana kariera, obejmująca pokolenia, przyniosła jej trzy nominacje do Oscara, trzy nominacje do Złotych Globów (w tym jedno zwycięstwo) oraz gwiazdę na Hollywood Walk of Fame w 1983 roku. Widzowie pamiętają ją z kultowych filmów, takich jak Bob & Carol & Ted & Alice, The Last of Sheila, Heaven Can Wait i Deathtrap. Mimo sukcesów zawodowych, jeden z najbardziej znaczących rozdziałów jej życia rozegrał się poza planem filmowym: intensywny i skomplikowany romans z legendą kina, Carym Grantem.
Na początku lat 60., 61-letni wówczas Cary Grant natychmiast zauroczył się 28-letnią Cannon, która już była rozpoznawalną twarzą telewizji. Po ośmiomiesięcznym okresie zalotów para wzięła ślub. Cannon później przyznała, że „kochała go głęboko i była mu oddana”, ale ich związek wiązał się z wysoką osobistą ceną. Grant miał „bardzo określone wyobrażenia” o tym, jak powinna wyglądać, zachowywać się, a nawet myśleć jego żona, naciskając na nią, by porzuciła karierę aktorską i zmieniła swój wygląd oraz maniery. Cannon przyznała, że ciągle próbowała dopasować się do jego ideału, tłumiąc własne potrzeby i instynkty, co ostatecznie okazało się destrukcyjne.
Małżeństwo trwało tylko trzy lata, kończąc się bolesnym rozwodem w 1968 roku. Cannon twierdziła później, że Grant traktował ją w sposób „okrutny i nieludzki”, zarzucając mu emocjonalne znęcanie się i presję. W końcu uświadomiła sobie, że „nie może już oddychać w tej atmosferze” i zdecydowała się odejść, choć podkreślała, że kochała go bez ukrytych motywów. Koniec małżeństwa rozpoczął długi proces odkrywania własnej tożsamości, niezależnej od wpływu Granta i wymagań przemysłu filmowego. Z ich związku narodziła się córka Jennifer, jedyne dziecko Granta, które utrzymywało ich więź po rozstaniu.
Pomimo złamanego serca i publicznego zainteresowania, Cannon wybrała spojrzenie na tę historię z perspektywy, a nie goryczy, stwierdzając, że jest „wdzięczna za to doświadczenie”, ponieważ ukształtowało ją jako kobietę, którą jest dzisiaj. Słynnie odmówiła „milionów” za napisanie książki ujawniającej kulisy życia po śmierci Granta, czekając, aż będzie gotowa podzielić się swoją historią autentycznie w memoirze o złożoności miłości i relacji.
Nawet w późnych latach 80. Dyan Cannon nadal stoi w centrum uwagi i zmaga się z surowymi podwójnymi standardami wobec kobiet w Hollywood. Jednak swoje trwałe szczęście i wytrwałość przypisuje głębokiej wierze chrześcijańskiej, nazywając siebie „wielką dziewczyną Boga”. Wolontaryjnie prowadzi comiesięczne studium biblijne, wykorzystując duchowość, aby znaleźć sens po swoich trudnych doświadczeniach. Historia życia Dyan Cannon jest dowodem na to, że prawdziwe piękno i dziedzictwo nie tkwią w zatrzymanych w kadrze filmowym momentach, lecz w wytrwałości, szacunku do siebie i cichej, spokojnej radości z bycia „szczęśliwym szczeniakiem teraz”.