W wieku 73 lat wdowa Donna czuła się, jakby życie ją opuściło po stracie męża, Josepha. Jej dzieci oddalały się od siebie, dom wypełniły bezpańskie zwierzęta, a święta były nie do zniesienia w swojej ciszy. Donna próbowała zapełnić pustkę zajęciami w klubach, wolontariatem i pieczeniem, lecz smutek ciągnął się za nią jak cień, a nawet wśród tłumu ludzi czuła się niewidoczna.
Pewnej niedzieli w kościele wszystko się zmieniło. Kiedy usłyszała rozmowę o nowo narodzonej dziewczynce z zespołem Downa, której nikt nie chciał, Donna od razu podjęła decyzję. Poszła do domu dziecka, zobaczyła malutkie dziecko i bez wahania poczuła, że je przygarnie. Pracownica socjalna była sceptyczna, ale determinacja Donny była niezłomna. Ochrzciła dziewczynkę jako Clara i zaniosła ją do domu, wnosząc światło do miejsca, które zbyt długo było pogrążone w mroku.
Szeptom i ocenom ze strony sąsiadów i rodziny nie było końca. Jej dzieci były oburzone jej decyzją i nazwały ją lekkomyślną, lecz Donna pozostała nieugięta. Potrzeby Clary były najważniejsze. W ciągu tygodnia Clara zaczęła się uśmiechać, a jej obecność przywróciła życie i ciepło do domu. Wtedy nadszedł surrealistyczny moment: przyjechało jedenaście czarnych Rolls-Royce’ów, przywożąc prawników i dokumenty ujawniające spadek Clary — posiadłość, samochody i majątek, pozostawione jej przez zmarłych rodziców.
Zamiast zatrzymać bogactwo dla siebie, Donna wybrała miłość ponad luksus. Sprzedała posiadłość i samochody, wykorzystując środki do założenia Fundacji Clary dla dzieci z zespołem Downa oraz schroniska dla bezdomnych zwierząt. Clara dorastała w domu pełnym ciepła, śmiechu i kreatywności, przewyższając wszelkie oczekiwania. Rozwijała się, uczyła, kochała, a w końcu znalazła delikatnego partnera, Evana, który podzielał jej współczucie i ciekawość świata.
Donna, teraz starsza, ale spełniona, wspomina życie, jakie Clara jej przyniosła — życie bardziej znaczące niż jakikolwiek spadek czy wygoda. Stawiając miłość ponad strach, odmieniła swój świat i życie niezliczonych innych. Clara nie tylko uratowała Donnę; zainspirowała całą społeczność i udowodniła, że nawet „niechciane” dusze mogą zmienić wszystko.