Narratorka, 50-letnia wdowa, znalazła niespodziewanie miłość u Davida osiem lat po śmierci swojego pierwszego męża, Marka. Pełna radości i ekscytacji na myśl o powtórnym ślubie, była zdecydowana nadrobić uroczystość, którą przegapiła za pierwszym razem – szczególnie marzyła o pięknej białej sukni, luksusie, na który ona i Mark, młodzi i bez pieniędzy, nie mogli sobie pozwolić podczas ślubu cywilnego. W końcu znalazła swoją wymarzoną suknię: oszałamiającą, w kolorze kości słoniowej, z delikatną koronką na rękawach. Jej radość została jednak nagle przerwana, gdy jej synowa, Vanessa, zobaczyła ją w tej sukni. Reakcja Vanessy była okrutna i ostra; powiedziała narratorce, że suknia jest „przesadna” jak na jej wiek, że będzie „wyglądać śmiesznie” i „ośmieszy rodzinę”.
Zaniepokojona tym spotkaniem, narratorka schowała suknię do szafy w pokoju gościnnym, by była bezpieczna. Rankiem w dniu ślubu pozwoliła Vanessie niechętnie uczestniczyć w przygotowaniach. Kiedy chciała wyjąć swoją suknię, zniknęła. Zamiast niej Vanessa zostawiła bezkształtny, beżowy worek wyglądający jak stary zasłon. Vanessa weszła do pokoju z wymuszonym uśmiechem, przyznając, że zabrała suknię, by „uratować” narratorkę przed wstydem i nie dopuścić do zepsucia reputacji rodziny. Stojąc tam, drżąc, z łzami spływającymi po twarzy, narratorka zdała sobie sprawę z rozmiaru złośliwości i władczej natury Vanessy.
Zanim Vanessa mogła dokończyć upokorzenie, do pokoju wszedł syn narratorki, Ethan, który wszedł do domu cicho. Natychmiast wyczuł napięcie i zauważył brzydki worek. Głośno ujawnił, że znalazł prawdziwą suknię swojej matki ukrytą w tylnej części szafy Vanessy, pod workami na pranie. Ethan wyjawił, że stał się podejrzliwy, gdy jego zapasowy klucz do domu matki zaginął, a potem w tajemniczy sposób pojawił się ponownie, i właściwie domyślił się, że Vanessa ukradła klucz, by dostać się do sukni. Przerwał stotterującym wymówkom Vanessy i oskarżył ją o „okrucieństwo” oraz próbę „upokorzenia” jego matki w jej najszczęśliwszym dniu.
W decydującym momencie Vanessa wyzwała Ethana, pytając, czy „wybrałby ją zamiast mnie”. Ethan pozostał nieugięty, jego głos grzmiał, gdy wyjaśniał: „Wybieram to, co słuszne. A w tej chwili ty nie jesteś tym.” Zakazał Vanessie uczestnictwa w ślubie i oznajmił, że „później zajmą się tą farsą małżeństwa.” Po tym jak Vanessa wpadła w gniew i wybiegła, Ethan odwrócił się do matki, jego ton stał się łagodniejszy, i ostrożnie pomógł jej wejść w przepiękną suknię. Szepnął, że wygląda olśniewająco, i że jej zmarły ojciec, Mark, „płakałby”, wypełniając pokój miłością i cichą dumą, przywracając narratorce godność i radość.
Narratorka przeszła w swojej wymarzonej sukni przez aleję do Davida i doświadczyła wspaniałego ślubu, o którym zawsze marzyła. Nieobecność Vanessy była jasnym symbolem zakończenia zdrady. Ethan później wyjaśnił, że jego podejrzenia wzrosły, gdy zobaczył Vanessę z beżowym pakunkiem i znalazł prawdziwą suknię ukrytą kilka dni później. Narratorce stało się jasne, że Ethan cicho ją chronił i okazywał nieprzerwaną troskę, której Vanessie świadomie brakowało. Choć przyszłość małżeństwa Ethana i Vanessy była niepewna, narratorka odnalazła spokój, wiedząc, że jej syn chronił jej godność. Ten dzień był potężnym świadectwem tego, że prawdziwa miłość chroni przed zdradą, a drugie szanse, nawet po stracie, mogą być kruche, lecz piękne.