To, co miało być spokojnym tygodniem w nadmorskim domu mojego narzeczonego Brandona i jego rodziny, zmieniło się w koszmar, ukryty pod postacią testu. Od momentu naszego przyjazdu jego matka, Janet, traktowała mnie bardziej jak kandydatkę niż gościa. Oddzielne pokoje, niekończące się „prace domowe” i subtelna krytyka jasno pokazywały: nie byłam tu tylko w odwiedzinach — byłam oceniana, porównywana i uznawana za niewystarczającą.
Z każdym dniem żądania Janet stawały się coraz bardziej absurdalne. „Masuj moje stopy”, „posprzątaj mój pokój”, „nałóż ponownie mój krem z filtrem” — i to wszystko, podczas gdy Brandon milczał i znajdował wymówki, że „to ma mnie włączyć”. Czwartego dnia podsłuchałam rozmowę, która ujawniła prawdę: nie byłam wyjątkowa. Byłam piątą kobietą, którą Janet testowała w ten sam sposób, a Brandon za każdym razem pozwalał, by to się działo.
Uderzenie prawdy było jak cios. To nie były wakacje; to była inscenizacja. Zorganizowali „procedurę testową”, by sprawdzić, czy pasuję do ich wyobrażenia idealnej partnerki — a lata podobnych testów przed mną czyniły to jeszcze gorszym. Byłam wściekła — nie tylko na Janet, ale i na Brandona, że milcząco pozwalał, by jego matka kontrolowała grę.
Postanowiłam odzyskać swoją moc. Gdy byli poza domem, odwróciłam ich własne rytuały przeciwko nim: doprawiłam ciasto Janet dodatkową cytryną, podpisałam jej buty, zostawiłam złośliwe notatki, a nawet włożyłam mój pierścionek zaręczynowy między jej ogórki. Następnie napisałam ostatnią wiadomość na lustrze, spakowałam swoje rzeczy i wyszłam, zanim mogli zareagować.
Gdy wsiadałam do samolotu, poczułam się lżejsza niż od tygodni. Usunęłam wszystkie zdjęcia z podróży, odfollowowałam i zablokowałam ich, i po raz pierwszy od miesięcy się zaśmiałam. Nie byłam „piątym podejściem” ani obiektem testowym dla kogoś innego. Byłam Kiarą — 31 lat, silną i gotową przestać grać w ich gry. Wolność nigdy nie smakowała tak dobrze.